Ertuğrul Özkök: Bu haftanın sürprizi; Hip Hop’un 50’nci yılında çiğ köfteli “İbo Rap”
Ertuğrul Özkök | Küçük Hoş Şeyler Dükkanı
Ekim ayına giriyoruz, “Extended” (Uzatılmış) yazın son haftasının bir pot purisini yapayım.
Benim ne için Geçen haftanın müzikteki sürprizi ne Rolling Stones’un Kasım’da çıkacak yeni albümünün ilk müziği “Angry”, ne de U2’nun konser tarihini değiştiren 28 Eylül akşamı
Las vegas Sphere konseriydi…
Bütün dünyada Hip Hop müziğin 50’nci yılı kutlanırken, Türkiye’de hiç beklemediğim bir yerden gelen Hip Hop sürpriziydi…
Urfa’ya hala Oxford gelmedi lakin mahalleye rap geldi bile
Hani geçenlerde bir yazımda “Dünya kültür tarihinde hiçbir müzik akımı Hip Hop kadar en kenar mahallelerine bile giremedi” demiştim ya.
İşte ispatı:
Urfa’dan bir “Rapçi İbo” çıktı.
İbo, bildiğiniz, bildiğimiz İbrahim Tatlıses yani.
Sonunda o da bir rap müzik yaptı.
İtalyanların Spagetti Western’i varsa Urfa’nın da çiğ köfte Hip Hop’u var
Hem de Anadolu Hip Hop’unun iki ismi Sefo ve Teko ile birlikte…
Hem de en “Derin Anadolu’nun” bir müziğinin rap versiyonu ile…
“Kar Üzüm Habbesi…”
İbrahim Tatlıses’in 1999’da çıkan ve onu o yapan müziklerinden biri.
Bol “le le le”li, ondan da bol acılı bir Hip Hop şarkı
Şu kelamlara bir bakar mısınız:
“Kara üzüm habbesi, le le le canım
Gönlüm sevmez herkesi, esmersen güzelsin…
İpin ucu bendedir le le le canım
Bir ucu edendedir, esmersen güzelsin…
Acılı 50’nci yıl Hip Hop’u çiğ köfte yoğurma ile başlıyor
Tefo, Kara Üzüm Habbesini daha evvel tek başına Hip Hop olarak düzenlemişti lakin yanında İbrahim Tatlıses’in ismi yoktu.
Hem ismini koymuş hem de üçünün yan yana bir görüntüsü var…
Gerçi İbo’nun Hip Hop hareketleri biraz kendine has kalmış lakin olağandır.
Fazlası Urfalı Anadolu çocuğuna uymaz…
Ama İbo, Hip Hop’a da damgasını, mührünü basmış.
Şarkının klibi çiğ köfte yoğurma sahnesi ile başlıyor.
Tavana yapıştırma da bekliyordum ancak eksik kalmış.
Şimdi sıra Kahtalı Mıçı’dan gelecek 50’nci Kahta rap’inde
Ey Hip Hop sen nelere kadirsin…
Urfa’nın varoşlarına kadar girdin ya…
Şimdi Anadolu Hip Hop’un daha da derinlere inmesini bekliyoruz.
Benim beklentim Kahtalı Mıçı…
Kahtalı Rap’çi… Hoş olmaz mı…
Hıfzı Topuz’un cenazesindeki kravatlı son 3 Mohikan kimdi?
Hayatımda en sevdiğim, en minnet duyduğum insanlardan birini kaybettim.
Hıfzı Topuz’u…
20 Temmuz 1970 günü, burslu bir öğrenci olarak Paris’e ayak bastığım günden itibaren bana en çok dayanak olan, en fazla ağabeylik yapan, mentorumdu…
Minnet doluyum.
Türkiye’yi Afrika masklarıyla tanıştıran gazeteci
Türkiye’de çağdaş gazeteciliğin önüne açan insanlardan biriydi.
Afrika’yı, o kültürün harika masklarını, Üçüncü Dünya ülkelerini Türkiye’ye açan gazeteciydi.
Ve hayatının son 30 yılında büyük bir roman müellifi olarak da bizi şaşırttı…
Babıâli aslında ölmüştü, gazetecileri de gidiyor
Cenazesinde o denli büyük bir kalabalık yoktu.
Yeni medyadan kimseyi göremedim…
Eski medyanın da en eskileri vardı.
Artık her cenazede bir eksiğiz…
Babıâli meslek olarak aslında ölmüştü…
Şimdi son insanları gidiyor tek tek…
Kravatlı sayısını Kılıçdaroğlu ve etrafındakiler yükseltti
Düğünlere ve cenazelere daima koyu renk ekip elbise ve kravatla katılırım. Eşim Tansu verdi bana bu kültürü ve ben de öğrendim…
Hıfzı Bey’in cenazesinde şöyle etrafa baktım, benim görebildiğim grup elbise ve kravatlı iki kişi daha vardı.
Altan Öymen ve Oktay Ekşi…
İkisi de Babıâli geleneğinin iki saygın ismi.
Neyse ki, cenazeye biraz gecikmeyle CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu katıldı da kravatlı sayısı yükseldi.
Seçimde rakibini ezemedi lakin etrafını eziyordu
Yanında İstanbul Büyükşehir Belediye Lideri Ekrem İmamoğlu da vardı.
Etrafında beş on kişilik bir muhafaza ve partili kümesi ona eşlik ediyordu.
Çevresindekiler, genel lideri öylesine gövdeli biçimde cami avlusuna soktular ki, az daha eziliyordum.
Galiba iktidar yarışında rakibini ezemiyor ancak etrafındaki insanları ezmekte daha başarılı.
Hıfzı Topuz kendisini çok güzel anlatan, anlaşılan bir gazeteciydi.
Nur içinde yatsın.
Cotemporary davetiyesinin üstündeki üç ismin şifreleri
Geçen salı akşamının İstanbul’daki en kıymetli daveti hiç elbet Cotemporary İstanbul’un açılış yemeğiydi.
Artık İstanbul sanatının merkezi haline gelen Haliç’teki Tersane’de yapıldı.
Haliç İstinye tamamlanınca ikinci bir Venedik Bienali üzere olur
Davet sahibi olarak üç kişinin ismi vardı.
Biri, İstinye Projesinin sahibi ve artık yalnızca Rixos değil, dünyanın en büyük otel zinciri kümesi Accor’un da değerli yöneticilerinden biri haline gelen Fettah Tamince’ydi…
Burası tamamlanınca, yer renkliliğiyle herhalde Venedik Bienali’ne misal bir yer olabilir.
Davetiyede Suzan Sabancı Dinçer yazıyordu oysaki isimden biri eksilmiş
İkinci isim yemeğin ana sponsoru Akbank İdare Konseyi Lideri Suzan Sabancı Dinçer’di…
Açılışta Ali Güreli’den sonra Suzan Sabancı da konuştu.
Duvardaki dev ekrandan izledim.
Çok rahat ve cool bir havası vardı konuşurken.
Bir hafta evvel Akbank’ın 75’inci yıl davetindeki konuşmasından farklıydı.
Farkın ne olduğunu gün sonra Sabah gazetesindeki haberden öğrendim.
|
Boşanma açıklamasındaki bir cümleyi çok sevdim Sabah gazetesinden boşandıkları haberini okudum. Arayıp sordum, “Doğru” dedi ve şunu ekledi: “İlişkimizi yeterli birer arkadaş olarak sürdüreceğiz.” Sabah gazetesine yaptığı açıklamada kullandığı bir cümle dikkatimi çekti. “Sevgi ve hürmetle dolu, renkli bir evlilik yaşantımız oldu…” Çok sevdim bu tarifi… Evlilik sıkıcı bir beraberliğe dönüştüğünde zorlaşıyor Evlilik iki farklı insanın beraberliği… Bu çağda kolay bir şey değil. Artık evlilik kadar boşanma da olağan bir karar. Hep şunu düşünmüşümdür. “Evlilikte de mahremiyet” vardır. Evliliğin sıkıcı ve zoraki bir beraberliğe dönüşmesine müsaade vermemek, birlikte renkli bir hayatı yaşamak, birbirine özgürlük alanı sağlayacak bir anlayışta sürdürmek çok hoş bir şey. |
Fuarın davet sahibi Ali Güreli ve eşi Rabia
Davetiyenin üzerindeki birinci isim bu fuarı düzenleyen Contemporary İstanbul’un Lideri Ali Güreli’ydi.
İlk açılış konuşmasını o yaptı.
“Şu an yemekte bulunan yabancı galeri sahipleri ve davetlileri lütfen elini kaldırabilir mi?” diye sorunca epey çok sayıda el havaya kalktı.
Bu da fuarın memleketler arası bir karakter kazandığını gösteriyordu.
Salonda kapalı bir Manara hayranı
Eşi Rabia Güreli İstanbul’da sohbet etmekten keyif aldığım insanlardan biri.
Çünkü ikimiz de çizgi roman hastasıyız ve dahası dünyanın tahminen de en geniş Milo Manara koleksiyonlarından birine sahiptir.
Manara’nın erotik çizimleri mükemmeldir. Bir de “Devrimciler” isimli, ihtilalde yürüyen bayanları çizdiği tablosunu çok severim.
Sarı ve Post Punk Mozart Okan Bayülgen’e kaç puan?
Gecede masa komşum Okan Bayülgen’di.
Ego ve megalomaninin bu kadar yakıştığı bir insan tanımıyorum.
Bir sefer benden çok daha yürekli.
1970’li Paris yıllarımdan beri küpe takmak istiyorum lakin kendime yakıştıramadığım için bir türlü takamadım.
Geçen yıl TV100’deki programlarında çok derecede çelik siyahı ve uzun saçları ile görüyordum.
Bu mevsime, resmen punk kestirerek ve sapsarıya boyatarak giriyor.
Yani tam bir Post Punk Mozart olmuş.
Ne yapsa gidiyor bu adama…
Bize şaşırmamayı bile öğretti.
Gecede ikram edilen iki şarap
Yemekte kırmızı şarap olarak, Vinkara’nın “Kalecik Karası” ile “Narince” üzümlerinden yapılmış beyaz şarabı ikram edildi.
İkisi de düzgün seçimdi.
Contemporary İstanbul ile ilgili tek eleştirim, stant alanına girişin çok uzun ve karmaşık olması.
Dijital geçiş gişelerinin önünde kuyruk oluşması, kuyrukta bekleyen insanların, bir de stant alanına götürecek bugy sayısının az olması nedeniyle beklemeleri etrafımda baya mırmıra yol açtı.
Ama çıkışta bu sorun çözülmüştü.
Bir devrin sonu: Bayan artık 60 yaşını makyajsız ve photoshopsuz kendi ilan ediyor
Cuma sabahı Instagram hesabıma gelen paylaşımları izliyorum…
Takip ettiğim insanların birinden beni çok şaşırtan, lakin tıpkı vakitte çok düşündüren bir paylaşım geldi.
TÜSİAD’ın eski liderlerinden Ümit Boyner koyduğu bir fotoğrafı ile 60 yaşına girdiğini herkese duyuruyordu.
Günlük bir gömlek, berbat bir ışık bir sayı ve şükür emojisi
Çok olağan bir gömlekle çekilmiş.
Ne photoshop var ne makyaj.
Üstelik fotoğrafın çekildiği ışık, güzel bir fotoğrafçı olan eşi Cem Boyner’i zahmetten çıkartacak kadar felaket.
Yani yanında Mustafa Taviloğlu olsa en az beş altı yerine müdahale ederdi.
Yani, “Bakın 60 yaşımdayım lakin hala nasıl görünüyorum” fotoğrafı değil…
Altına da kısacık bir cümle:
“60 yaş iyidir… Dostlar ve sevgi epey hayat güzel…”
Ve bir şükür emojisi…
Biz erkeklere öğretilen o cümle ömrünü doldurdu
Küçüklüğümüzden itibaren biz erkeklere şöyle bir “nezaket” cümlesi öğretilir:
“Kadına yaşı sorulmaz…”
O nedenle hala hiç sormuyorum…
Ama artık bayanlar söylüyor yaşını…
Kendine güvenen MeToo bayanın ‘yeni normali’
Bence “MeToo” periyodunun bayana sağladığı en sağlam hislerden biri bu…
Kendine güvenen yeni bayanın ‘yeni normali’ bu…
Umarım etrafımda orta yaş krizine girmiş erkekler de kazanır bu özgüveni…
Bu ortada geçen salı akşamı Contemporary İstanbul’un gala yemeğinde rastladım.
O da Cem Boyner de olağanüstü görünüyordu.…